Dziecko, nauczyciel i otoczenie w koncepcji Marii Montessori
Zgodnie z złożeniami obowiązującej podstawy programowej dla edukacji przedszkolnej, efektywne nauczanie ma się opierać na twórczym myśleniu i aktywnym działaniu małego człowieka jakim jest DZIECKO.
Dziecko jako twórca siebie
Stymulowanie kreatywności przedszkolaka prowadzi do nabywania przez niego określonych kompetencji. Samodzielność, asertywność i indywidualizm mają szansę rozwinąć się w określonej przestrzeni edukacyjnej, która determinuje rozwój. Do takich zdecydowanie należy przygotowane otoczenie w koncepcji Marii Montessori. Środowisko powinno dostarczyć dziecku to, czego w danym okresie wrażliwości najbardziej potrzebuje. Wyjątkowy potencjał absorbującego umysłu nie zostanie spożytkowany, jeśli nie zaoferujemy przedszkolakowi odpowiednich i stymulujących warunków. Wolność wyboru, ograniczona regułami, sprzyja rozwijaniu wewnętrznej dyscypliny, która prowadzić będzie do samodzielności i niezależności oraz motywacji do działania. Dążenie do wolności opartej na miłości i pokoju jest podstawą filozoficzną systemu pedagogicznego Marii Montessori.
Każdy twórczy i otwarty nauczyciel, który w swojej pracy kieruje się dobrem dziecka, może w trakcie tworzenia warsztatu pracy wykorzystać bogactwo pedagogiki Włoskiej lekarki. Musi jednak pamiętać, że Montessori to nie tylko pomoce naukowe, ale całościowe podejście do dziecka oparte na zbiorze zasad i teorii.
Dziecko i nauczyciel
Przygotowane otoczenie
Przygotowane otoczenie nawet w postaci wprowadzonych elementów- oraz przygotowany nauczyciel powinni tworzyć wspólną, spójną i sensowną całość. Nowa strategia nauczania będzie wymagała od wychowawcy zmian dotyczących systemu pracy z dzieckiem. Maria Montessori w stosunku do nauczyciela stosowała często określenie edukator, który pochodzi od łacińskiego educare i doskonale obrazuje pracę wychowawcy: educo- wychowywać, opiekować się, doprowadzić do określonego celu.
Celem pedagogiki Montessori jest wszechstronny rozwój dziecka, a sposobem na jego osiągnięcie indywidualizm, dostosowany do rytmu rozwoju, osadzony w relacjach społecznych w różnowiekowej grupie. Wychowanie, w szerokiej perspektywie ekologicznej, kulturowej, kosmopolitycznej i społecznej, reprezentowane przez Marię Montessori jest nadal aktualne, ponieważ w centrum stawia dziecko, każde dziecko, bez względu na rasę, religię, płeć czy pochodzenie.
Stworzenie miejsca do kształcenia na podstawie założeń pedagogiki Marii Montessori jest aranżowaniem warunków, w którym dziecko stopniowo staje się zdolne do podejmowania zadań wynikających z własnych decyzji, wiążących się z poczuciem niezależności i autonomii, z pozytywna samooceną. Włoska lekarka nie traktowała swojej koncepcji, jako metody, ale jako procesu stawania się i wzrastania. Postulowała, aby organizacja wychowania prowadziła do ukształtowania dziecka zdolnego do nieustannego rozwoju w kierunku samodzielności i niezależności, a także do uwypuklenia niepowtarzalnych cech indywidualnych